Η πρακτική σημασία του εργατικού δικαίου το έχει οδηγήσει να αυτονομηθεί από το αστικό δίκαιο και να θεωρείται πλεόν ως αυτοτελής κλάδος του ιδιωτικού δικαίου. Συνδέεται με το ενοχικό δίκαιο και ενίοτε κάποιες διατάξεις του αγγίζουν την σφαίρα και του δημοσίου δικαίου. Οι διατάξεις του εργατικού δικαίου γεφυρώνουν την διαπραγματευτική ανισότητα που υφίσταται μεταξύ ενός ισχυρού μέρους (εργοδότη) απέναντι σε ένα αντισυμβαλλόμενο μέρος που διαθέτει μικρότερη διαπραγματευτική ισχύ (εργαζόμενο) λόγω της επιτακτικής ανάγκης βιοπορισμού του. Η εργασία σήμερα δεν αποτελεί μόνο αντικείμενο συναλλαγής αλλά δημιουργική εκδήλωση της ανθρώπινης προσωπικότητας για αυτό και η προστασία της είναι παράλληλα και προστασία της προσωπικότητας. Επιπλέον, η εργασία αναγνωρίζεται ως διακριτός παραγωγικός συντελεστής με θεμελιώδη ρόλο στην δημιουργία του οικονομικού πλούτου και έχει αποδειχθεί ότι η προστασία της αποβαίνει σε όφελος του κοινωνικού συνόλου. Μέσω της εφαρμογής των διατάξεων του εργατικού δικαίου διασφαλίζεται το δικαίωμα σε ικανοποιητικές αμοιβές προς όφελος των εργαζομένων και η δημιουργία αξιοπρεπών όρων εργασίας προκειμένου οι εργαζόμενοι να παρέχουν με ασφάλεια τις υπηρεσίες τους.

Αντικείμενο εργατικών διαφορών μπορούν να αποτελέσουν:

• οι οφειλές δεδουλευμένων αποδοχών και προσαυξήσεων ή άλλων παροχών που προβλέπονται σε ατομικές ή συλλογικές συμβάσεις εργασίας, επιδόματα κλπ
• η μη χορήγηση κανονικής ή άλλου τύπου αδείας 
• η μη καταβολή ή καταβολή μειωμένης αποζημίωσης απόλυσης,
• τα θέματα προστασίας της μητρότητας, της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών, των διακρίσεων λόγω φυλής, θρησκεύματος, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης κ.α.,
• τα θέματα σχετικά με την βία και την παρενόχληση στο εργασιακό περιβάλλον.